1/1
Het tweede systeem is een arbeidsmarktinstrument: iedereen heeft recht op werk en inkomen. Maar dan ook echt iedereen! Dit fundamentele recht kwantificeren we door, periodiek, verhandelbare arbeidscredits (ORA)4 te storten op een digitale rekening van elke burger. Eén ORA geeft recht op één uur betaald werk. Een deel wordt betaald door de overheid (tegen het basisloon uurtarief, ongeveer minimum loon) en een surplus deel door de werkgever overeengekomen in het arbeidscontract.
Omdat de werkgevers de ‘uitvoerders’ zijn van de uitbetaling van het basisloon, en omdat zij een profielbelasting moeten betalen en de basisloonsom (van de ORA's) van de werknemers kunnen aftrekken van die belasting, verandert er ogenschijnlijk weinig.
Maar die schijn bedriegt. Deze boekhoudkundige operatie is noodzakelijk om in de profielbelasting de belastingdruk tussen productiefactoren en tussen economische sectoren te kunnen verschuiven.
De dubbele boekhouding – werkgever en werknemer hebben beiden een eigen ORA rekening - voorkomt fraude. Een belangrijk ‘neveneffect’ is, dat de ORA een regulering van de arbeidsmigratie mogelijk maakt en uitbuiting van arbeid, illegale arbeid en mensenhandel tegengaat.
Met een check-in en een check-uit van een chipcard worden in één transactie arbeidsuren van de werknemers ORA rekening naar de werkgevers rekening overgeboekt. ORA’s zijn verhandelbaar op een gereguleerde beurs: mensen die meer willen werken kunnen ORA’s kopen van mensen die minder willen werken.
De omvang van de formele ORA-werkgelegenheid kan in stappen worden vergroot, door steeds meer groepen en sectoren ORA-plichtig te maken. Natuurlijk blijven ‘gewone’ arbeidsrelaties ook bestaan. Maar omdat in zo’n relatie de overheid geen basisloon betaald, zal de werkgever meer salaris moeten betalen en/of de werknemer met minder salaris genoegen moeten nemen.